Corazon de Mimbre

martes, mayo 30, 2006

Moito tempo sen pasar por aquí.

Aínda que o tempo non sexa o maior mal, a vida, en ocasións si o é, e lévanos por carreiros que non nos gustan.
As persoas somos como tódolos seres viventes, temos ciclos eufóricos e ciclos depresivos. Trastorno bipolar. Despois dun tempo malo, ven outro bo, pero o malo sempre regresa.
Non tiven ganas de escribir na rede, en ningún dos blogs/flogs. Nin sequera de estar aquí diante.
Agora teño unha nova ilusión, e iso aínda me afasta máis de aquí. Pero unha ilusión é unha ilusión.
Non tratedes de buscarlle sentido, porque non o ten.
Amo moitas cousas que veñen e se van, amo o sol do atardecer, as rúas ás 5 da mañá nas aforas de Santiago, o mar (a pesares de ser de terra a dentro), a flores, o sorriso da xente. Amo a música.
Quero deixar unha canción aquí e, como non pode ser doutra maneira, quero deixar o Ojalá de Silvio Rodríguez, poque aínda me leva as bágoas ós ollos, porque aínda me fai tremer, por todo o que significa e o que di, porque é fermosa e única, co seu discorer trotante como de ferrocarril.
Porque a descubrín facendo o amor e eso quedará conmigo toda a vida.
Aínda que sexa o único.


Ojalá que las hojas no te toquen el cuerpo cuando caigan
para que no las puedas convertir en cristal.
Ojalá que la lluvia deje de ser milagro que baja por tu cuerpo.
Ojalá que la luna pueda salir sin ti.
Ojalá que la tierra no te bese los pasos.

Ojalá se te acabe la mirada constante,
la palabra precisa, la sonrisa perfecta.
Ojalá pase algo que te borre de pronto:
una luz cegadora, un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos que me lleve la muerte,
para no verte tanto, para no verte siempre
en todos los segundos, en todas las visiones.
Ojalá que no pueda tocarte ni en canciones.

Ojalá que la aurora no dé gritos que caigan en mi espalda.
Ojalá que tu nombre se le olvide a esa voz.
Ojalá las paredes no retengan tu ruido de camino cansado.
Ojalá que el deseo se vaya tras de ti,
a tu viejo gobierno de difuntos y flores.

Ojalá se te acabe la mirada constante,
la palabra precisa, la sonrisa perfecta.
Ojalá pase algo que te borre de pronto:
una luz cegadora, un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos que me lleve la muerte,
para no verte tanto, para no verte siempre
en todos los segundos, en todas las visiones.
Ojalá que no pueda tocarte ni en canciones.